بررسی کارکرد هنرهای آیینی ذن در فیلم بهار، تابستان، پاییز، زمستان و دوباره بهار

سینما گاه می تواند چونان هنرهای آیینی به سرچشمه ی ازلی و ساحت متعالی هنر تعلق داشته باشد. با این نگاه، فیلم بهار، تابستان، پاییز، زمستان و دوباره بهار، ساخته ی کارگردان کره ای، کیم کی دوک (2003)، برای بیان پرسش های تأمل برانگیز وجودشناسانه و تعالی بخشیدن به هستی، از هنرهای آیینی در قالب استعاره، نماد و تشبیهات تصویری بهره می گیرد. این پژوهش که به روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است، هنرهای آیینی را با توجه به فضای خاص فیلم و نگاه ویژه ی فیلمساز که در راستای مفاهیم استعلایی است، مورد تحلیل قرار داده است. برای انجام پژوهش ابتدا همه ی هنرهای سنتی از فیلم استخراج و سپس (از ابعاد استعلایی) مورد تحلیل و تأویل قرار گرفت. نتیجه آن که هنرهای آیینی در این فیلم گاه کارکردی دکوراتیو یافته اند، گاه برای باورپذیری فضای فیلم و گاه به منظور بزرگداشتی برای سنت و گذشته استفاده شده اند. اما با توجه به این که فیلم به گونه ی سینمای استعلایی تعلق دارد، کارکرد نمادین و آیینی (ذن) این دست آفریده ها در راستای هنر و اندیشه ی روح شرقی فیلمساز، نسبت به کارکردهای دیگر ارجحیت دارد. به عبارت دیگر در فیلم مذکور میان دست آفریده های سنتی که توسط انسان به وجود آمده اند و امر متعال رابطه ای درونی برقرار است.